اگر انسان دل به سرچشمه کمالات و زیبای ها ، سپارد و قلب خود را جایگاه او کند زندگی اش رنگ و بوی دیگری می یابد و هر میزان که ایمان انسان به خدا بیشتر شود، محبت وی نیز به خدا بیشترمی شود عشق و محبت الهی ،افسردگی ترس و یأس را از بین می برد و به انسان، نشاط شجاعت و قدرت می بخشد. محبت الهی تنبل را چالاک و زرنگ بخیل را، بخشنده کم طاقت و ناشکیبا را صبور و شکیبا می کند و سرانجام آدمی را از خودخواهی به ایثار و از خودگذشتگی می رساند. عشق به خدا چون اکسیری است که مرده را حیات می بخشد و زندگی حقیقی را به وی عطا میکند این همه تحول به این دلیل است که قلب انسان جایگاه خداست و جز با خدا آرام و قرار نمی یابد.
امام صادق می فرماید:
قلب انسان حرم خداست؛ در حرم خدا غیر خدا را جا ندهید.
قرآن کریم یکی از ویژگی های مؤمنان را دوستی و محبت شدید آنان نسبت به خدا می داند.
وَ مِنَ النَّاسِ مَن یَتَّخِذَ مِن دونِ الله اندادَ ا یُحِبّونَهُم کَحُبِّ الله وَالَّذِینَ آمَنوا أَشَدُّ حُبًّا لله
و بعضی از مردم همتایانی را به جای خدا میگیرند آنان را دوست می دارند مانند دوستی خدا اما کسانی که ایمان آورده اند به خدا محبت بیشتری دارند.